Adsız şeir

Gözlərinin içində

Boy verir kədər, sonam.

Kökləyirəm qəlbimi

Ayrılıq havasına...

Necə gəlib qovuşduq

Araz kimi, Kür kimi?!

Elə bu da qatardı

Sürürük ömür kimi...

Yerə-göyə sığmırıq

Qərarımız yox bizim.

Nazımızı səadət

Çəkməyəcək çox bizim.

Bir gün enib qüruba

Günəşimiz batacaq.

Təsəllimiz bir odur

Sönməyəcək bu ocaq.

Qəm gətirir qəm üstə,

Yaş gətirir yaşıma

Ötür ömrün payızı

Nə qalıb ki qışıma...

Bir az qərib görükür

Sanki,evim eşiyim,

Bu ürəyim sinəmdə

Yaz çiçəyi-üşüyür.

İllər gəlir sel kimi

Elə axır az qala

Saçımızdan qaranı

Tamam yuyub apara...

İllər ötür yel kimi

Əsir bizi az qala

Çoxillik palıd kimi

Kökümüzdən qopara

                            İbad Əliyev

                                     2001

Adsız şeir

Dəyirmanda vəl olmadım,
Ətəklərdə əl olmadım,

Mən nəfsimə qul olmadım,

Olanlarım bəsim hələ

 *       *       *

Xəzan alıb bu baharı,

Yel ağzında yarpaqları.

Ürəyimin budaqları

Əsir əsim-əsim hələ

 *       *       *

Gileyliyəm dost-yarımdan

Duman olmuş ahlarımdan.

O qar almış dağlarımdan

Vardır umum-küsüm hələ

 *       *       *

Mən-səbirlə aram-aram  

Uzun-uzun yollar yoran.

Çox da daha oxumuram,

Eşidilər səsim hələ.

                             İbad Əliyev

                                                           2001

Səni unutdu

(Şair atam Novruz İbadoğlunun xatirəsinə yazdığım şeirlərdən)

                                               Hanı şeir quşum,

                                                                         Səməndər quşum

                                                           Hanı zülmət yaran

                                                                         O səhər quşum?!

                                                           Uçubdur,gəlibdir

                                                                         qəhərim mənim.

                                                           Gedibdir,açılmır

                                                                         səhərim mənim...

                                                           Məni tərk edəndən

                                                                         Itibdir huşum.

                                                           Hanı şeir quşum,

                                                                         Səməndər quşum ?!

                                                                                        N.İbadoğlu

Ay ata, bu dünya vəfasız imiş!

Nəğməli bir ömrü, yəni unutdu?

Keşdiyin cığırlar çayır gətirdi

Əkdiyin çiçəklər səni unutdu.

   *             *             *

Sən gözə, könülə saflıq çilədin,

Qaralan göylərin nisgil daşıdı.

Demirəm bir Günəş, ya da ki şimşək,

Sadəcə bir bulud ömrü yaşadın.

   *             *             *

Çinarı deyildin göyə ucalan,

Gözündən şeh daman bir gülü idin.

Sən nə qartalıydın, nə də tərlanı

Sən vətən bağının bülbülü idin.

   *             *             *

Demirəm çatardı başın göylərə

Sən nə zirvə idin, nə də dağ idin

İstəyin həmişə uyub sehrinə

Sözün qanadında ucalmaq idi.

   *             *             *

Gözünün işığı, qəlbinin nuru

Bir dünyan var idi-analı dünyan.

Tutiyə bilərdin, kəlməni,sözü,

Onu sənin kimi varmıdır duyan?

   *             *             *

Çəkər sənsizliyi baharın, yazın,

Gözünü qum tutmuş susmuş bulaqsan

Çox çəkdin nazını oğulun, qızın,

Barının yükündən sınmış budaqsan.

   *             *             *

Həsrətdən saralıb kağızlar yoxsa?

Bəlkə yadırğıyıb qələm,unudub,

Sevinci bilmirəm,inanmıram ki,

Səni bu dərd, kədər, ələm unudub.

   *             *             *

Yuxuma gəlirsən, hərdən yuxuma,
Az qalır yoxluğun yadımdan çıxa,
Nəvaziş eləmir boy-buxununa
Yollar yerişindən sevinmir daha.

   *             *             *

Mən ha söykəyirəm, boşdur kürəyim,
Arxam, gərəyiydim mənim həyatda
Sən ki, ürəyimdin, mənim ürəyim,
Ürəyim döyünür torpağın altda.

   *             *             *

Ay ata, bu dünya vəfasız imiş!

Nəğməli bir ömrü,yəni unutdu?

Keşdiyin cığırlar çayır gətirdi

Əkdiyin çiçəklər səni unutdu.

                                        İbad Əliyev

Şair atam Novruz İbadoğlunun xatirəsinə yazdığım şeirlərdən

Sən başımın tacı idin,

Səni qapıb götürdülər

Çevirdilər qara pula,

Tez də salıb itirdilər

Səni məndən ayırdılar,

Ocağını kor qoydular,

Məgər orda qor qoydular?-

Bəladılar, ləçərdilər.

Alışıram,yanır sinəm.

Yoxluğun dar çəkib mənə...

Qız dediyin zəli, gənə...

Qızıl qanın içərdilər.

Əllərindən yoxdu günüm,

Vardı əldə toy-düyünün,

Harayıma yetdin mənim

Ölümünlə sən bir səhər.

Sən başımın tacı idin,

Səni qapıb götürdülər

Çevirdilər qara pula,

Tez də salıb itirdilər

                     İbad Əliyev

Şair atam Novruz İbadoğlunun xatirəsinə yazdığım şeirlərdən

Dolanbacdı ömür yolun,

Bu yol yoxuşdu, enişdi.

Sevinci kimin payına,

Acısı gör kimə düşdü!

Əlim yetmədi əlinə

Sən də üzüyola.

Gör kimlər oğul oldular

İki oğlun qala-qala

Nə yoğurub, nə yapdılar,

Hazırca kökə tapdılar.

Sudan halva düşdü,atam

Kökəni yekə tapdılar.

Qaldı içim yana-yana,-

Səni sular tək içdilər,

Gen-bol zəmi tək biçdilər,

Körpü edib çay keçdilər.

Uçmağa göy bağışladın;

Uçdular, qanad özgənin.

Adım üstə adın oldu,

Ad mənimdi, dad özgənin

Qaldım atam ola-ola

Mən atasız yetim, atam

İmdadıma çata ölüm,

Bəlkə sənə yetim, atam.

                              İbad Əliyev

                                      Avqust, 2000

Şair atam Novruz İbadoğlunun xatirəsinə yazdığım şeirlərdən

Bir nisgildən odlanıb,

Olubdu bağrı şan-şan,

İçin-için ağlıyır

Şölə çəkib yanır şam.

Dayanıb baş ucunda

Başılovlu, qəlb qırıq

Baş açıb saçın yolur

Hansı mələk, hansı ruh ?!

Məzar üstə əyilən

Görən kimdi o bulud

Göz yaşında islanıb

Açan çiçək, bitən ot

Yara dəyib torpağa,

O yara şişib nədir?

Köhnələcək, çökəcək-

Hələ dərdi təzədi...

                     İbad Əliyev

Şair atam Novruz İbadoğlunun xatirəsinə yazdığım şeirlərdən

Bir bənd şeirdi qəbrin-

Başlığı baş daşıdı,

Ritmi,ahəngi sükut,

Qafiyəsi göz yaşıdı!

                  İbad Əliyev

Şair atam Novruz İbadoğlunun xatirəsinə yazdığım şeirlərdən

Qum saatıydı ömür,   

Qəm saatıydı ömür-

Ağrılarla gəldi,

Ağrılarla keçib getdi,

Ağrılarla beləcə bitdi.

               

                      İbad Əliyev

Yamaq

Təzəliyi

Əvəzsiz sevinc gətirən

Şalvarımın

dizləri  süzülüb nazildikcə

ürəyimin başı yeyilərdi,

baxıb ordan göz ağardardı

yamaq qorxusu,

yamaq dərdi!

Ata ilə oğul arasına girən-

Ətlə dırnaq arasına girən

oğul yamağı gördüm,

dilucu “sağ ol” yamağı gördüm,

ürəyə vurulan paxıl yamağı gördüm...

Günlərimin üstündə

Yamaq-yamaqdı

Ağrılarım,acılarım.

Özgə adda,

özgə soyadda

atama nəvə yamağı qoydular

bacılarım...

Vicdan yamağı-

Peşmançılıq;

Daldan atılan daş.

Tövbə yamağı.

Həvəsdi bəsdi

Yarısından da qayıtmaq

xeyirdi bu ziyanın.

Sənətə, şeriyyətə yük-

qondarma şairlərlə

ətəyi yamaq-yamaqdı

poeziyanın...

İbad Əliyev

                                           2001