Səni unutdu

(Şair atam Novruz İbadoğlunun xatirəsinə yazdığım şeirlərdən)

                                               Hanı şeir quşum,

                                                                         Səməndər quşum

                                                           Hanı zülmət yaran

                                                                         O səhər quşum?!

                                                           Uçubdur,gəlibdir

                                                                         qəhərim mənim.

                                                           Gedibdir,açılmır

                                                                         səhərim mənim...

                                                           Məni tərk edəndən

                                                                         Itibdir huşum.

                                                           Hanı şeir quşum,

                                                                         Səməndər quşum ?!

                                                                                        N.İbadoğlu

Ay ata, bu dünya vəfasız imiş!

Nəğməli bir ömrü, yəni unutdu?

Keşdiyin cığırlar çayır gətirdi

Əkdiyin çiçəklər səni unutdu.

   *             *             *

Sən gözə, könülə saflıq çilədin,

Qaralan göylərin nisgil daşıdı.

Demirəm bir Günəş, ya da ki şimşək,

Sadəcə bir bulud ömrü yaşadın.

   *             *             *

Çinarı deyildin göyə ucalan,

Gözündən şeh daman bir gülü idin.

Sən nə qartalıydın, nə də tərlanı

Sən vətən bağının bülbülü idin.

   *             *             *

Demirəm çatardı başın göylərə

Sən nə zirvə idin, nə də dağ idin

İstəyin həmişə uyub sehrinə

Sözün qanadında ucalmaq idi.

   *             *             *

Gözünün işığı, qəlbinin nuru

Bir dünyan var idi-analı dünyan.

Tutiyə bilərdin, kəlməni,sözü,

Onu sənin kimi varmıdır duyan?

   *             *             *

Çəkər sənsizliyi baharın, yazın,

Gözünü qum tutmuş susmuş bulaqsan

Çox çəkdin nazını oğulun, qızın,

Barının yükündən sınmış budaqsan.

   *             *             *

Həsrətdən saralıb kağızlar yoxsa?

Bəlkə yadırğıyıb qələm,unudub,

Sevinci bilmirəm,inanmıram ki,

Səni bu dərd, kədər, ələm unudub.

   *             *             *

Yuxuma gəlirsən, hərdən yuxuma,
Az qalır yoxluğun yadımdan çıxa,
Nəvaziş eləmir boy-buxununa
Yollar yerişindən sevinmir daha.

   *             *             *

Mən ha söykəyirəm, boşdur kürəyim,
Arxam, gərəyiydim mənim həyatda
Sən ki, ürəyimdin, mənim ürəyim,
Ürəyim döyünür torpağın altda.

   *             *             *

Ay ata, bu dünya vəfasız imiş!

Nəğməli bir ömrü,yəni unutdu?

Keşdiyin cığırlar çayır gətirdi

Əkdiyin çiçəklər səni unutdu.

                                        İbad Əliyev